Opereren of niet? Een eerlijk antwoord!

Lieve mensen!

Er bereiken mij vele vragen van andere kankerpatiënten, die mij om advies vragen wat zij zouden moeten doen…Ik kan daar natuurlijk, helemaal niet op antwoorden! Mijn antwoord is dan ook steevast hetzelfde: “Ik kan je alleen maar laten weten, wat ik zelf heb gedaan en wat ik eventueel in jouw situatie zou overwegen.”*

Na vele kankerverhalen in de afgelopen jaren van veel lotgenoten zelf te hebben gehoord en er ook veel over te lezen, ben ik van mening dat ik heel veel geluk heb gehad. Mijn situatie is begonnen na een abortus in 2008. De impact en hormonale verandering die dat met zich meebracht, heeft zonder enige twijfel destijds mijn borstkanker veroorzaakt. Mijn “geluk” bestaat eruit, dat ik een duidelijk begin punt, een fysiek en mentaal trauma, heb kunnen aanwijzen voor mijn kanker. Het heeft er in ieder geval aan bijgedragen dat ik mij minder ongerust hoefde te maken dat het terug zou komen, omdat ik niet zomaar weer zwanger zou worden. Dat had op mijn 46ste al achter me moeten liggen natuurlijk en de zwangerschap was een speling van het lot, helaas.

Ik onderging 2 operaties en heb daarna mijn behandeling uitgesteld om eerst te proberen het antwoord te vinden op de vraag: ” wat is kanker?” Wanneer ik in mijn onderzoek reden zou hebben gezien om een van de reguliere behandelingen toch te ondergaan, dan zou ik dat doen. Zo was mijn beslissing destijds. Ik was niet tegen chemo en ook niet tegen alle andere behandeling. Ik wilde alleen weten -voor ik deze middelen zou gaan inzetten- hoe ze mij van kanker zouden gaan verlossen, genezen en bevrijden? Het was die vraag die ik wilde oplossen.

Dit is voor velen van mijn lotgenoten, helaas NIET het geval…en daar zit mijn zorg. Ik merk over de jaren dat steeds meer mensen een operatie weigeren en zelf aan de slag gaan om hun kanker te genezen. Vooral mentale stress wordt als boosdoener aangewezen en dus ook vaak gezien als HET middel om van je kanker af te komen. Ontspan en PLOEP je kanker verdwijnt als sneeuw voor de zon!

Kanker verdwijnt niet alleen door het oplossen van trauma’s. Het lichaam moet ook over de juiste bouwstenen kunnen beschikken om te herstellen.

Hoewel ik volstrekt van mening ben, dat stress een uitermate grote rol speelt in het ontstaan van kanker, ben ik NIET van mening dat het wegnemen van stress dan ook het volledige antwoord is voor de genezing van kanker. Dit lijkt dubbel en misschien verwarrend en het is zeker niet wat de meesten graag willen horen… Maar ik moet volstrekt eerlijk durven zijn naar mezelf en alle mensen om mij heen. Ik kan dit het best illustreren aan de hand van een voorbeeld.

Lotegenote Kate

Kortgeleden meldde zich een nog jonge vrouw bij me, laten we haar Kate noemen, moeder van 2 tienerzonen. Zij had in korte tijd een tumor in haar borst ontwikkelt na een zeer heftige periode in haar leven, van scheiding, burn-out en zelfs een tijdelijke uithuis plaatsing van haar kinderen. Ze heeft zich, als ik haar ontmoet, nog niet laten behandelen aan de tumor en wil het zelfhelend vermogen van het lichaam op gang brengen. Haar levensinstelling was en is er een van; niet zeuren, maar aanpakken. Optimistisch, vol verhalen en energie zat ze bij mij op de bank. Haar tumor was inmiddels door haar huid heen gegroeid en verspreidde een onaangename geur. Die ik overigens niet kon ruiken, maar ze vertelt er over. De wond is ook pijnlijk.

Mijn tumor heeft in al die jaren nooit gestonken en pijn heb ik er ook niet aan gehad. Ik registreer dit soort opmerkingen en in mijn hoofd gaat alles op alert om een verklaring te vinden.

Zoals altijd, vraag ik mijn lotgenoten om hun levensverhaal met mij te delen en dan met name de stressperiodes in hun leven. Ik vraag omdat in 1 A4 op te schrijven. Soms is dit niet genoeg, maar in de meeste gevallen beperk ik op deze manier direct ook het drama. Ik bedoel dit letterlijk. We hebben allemaal de neiging om, dat wat niet aangenaam was om mee te maken, te herbeleven in onze verhalen erover…en geloof het of niet, daarmee maak je jezelf weer een beetje erger “ziek”. Het A4 gaat er niet over om al die drama’s te herbeleven, maar is er om mij een houvast te geven waar de pijn in jouw leven zich heeft opgehoopt. Elke drama heeft een begin. Dat begin, is meestal het moment dat jouw verwachtingspatroon niet meer klopt met je ervaring. Door je levenspad te reconstrueren, hoop ik in elke sessie met een lotgenoot dat pijnpunt te vinden. Vaak zijn er natuurlijk meerdere, maar als we geluk hebben, hebben deze drama’s een gemeenschappelijke kern.

De tweede voorbereiding die ik voor een coaching vraag, is het schrijven van je medische dossier. Alle bloedtesten, je dieet keuzes, je ongemakjes, klachtjes van lichamelijke aard, hoe klein ook en andere zaken die licht kunnen werpen op jouw case nemen we door. In het geval van Kate, was de huisarts welwillend om mee te werken aan diverse bloedtesten, dus er was voldoende materiaal om mee te werken.

Gekmakende vragen

Kate was direct met de kanker aan de slag gegaan en had al van alles gedaan om haar stressniveau te verminderen en de problemen in haar leven echt aan te gaan. Ze liep er niet voor weg, maar met veel zaken was het wel zo dat ze nooit af leken. Als duveltjes uit een doosje, openbaarde zich steeds weer nieuwe ‘uitdagingen’ in haar leven. De kanker werd ook een project. Ik herkende het maar al te goed. Kanker kan je volledig opslokken. De vraag alleen al, waarom jij nu kanker hebt gekregen is gekmakend en velen slagen er dan ook nooit in, die te beantwoorden.

En dan is de vraag; “Hoe kom ik ervan af?” Ook al schier onmogelijk om op te lossen, dus ga er maar aan staan. Nee, na de diagnose kanker heeft het sprookje een grauw naargeestig randje gekregen. Het vreet zich in je leven en neemt een plek in je brein, van waaruit het voortdurend vragen afvuurt; Wat is het? Hoe lang heb ik nog? Wat is dit voor gevoel? Is dit goed of slecht? Wie kan mij helpen? Wat moet ik doen? Wat moet ik eten? Etc, etc… Zoals ik al zei…gekmakend.

In het gesprek met Kate toonde ze mij haar borst, het zag er akelig uit. De huid stond strak van de spanning en was blauw gekleurd van de bloeduitstortingen eronder. Er kwam pus uit. Het is afschuwelijk om te zien hoe kanker een mooie vrouwenborst verwoest. Ik liet haar mijn foto’s van mijn lange weg zien. En uiteindelijk de geheelde borst. In slechts 10 weken tijd had ik de genezing op gang gekregen en is de borsttumor als sneeuw voor de zon verdwenen! De oksel echter niet. Maar die is dusdanig in omvang gereduceerd dat de pijn er vrijwel uit verdwenen is en mijn arm weer normaal functioneerd. Ik drukte haar dan ook op het hart dat het lichaam onwaarschijnlijk sterk is en heel wat aan kan en ook wonderbaarlijk kan helen.

Natuurlijk bewijst mijn borst dat. Mijn heling in luttele weken, van een afschuwelijke open wond, waar ik bijna 5 jaar mee heb rondgelopen, naar een volledige wondsluiting, is ook voor mijzelf nog steeds spectaculair!

Maar toch is en was mijn case niet vergelijkbaar met die van Kate. Met geen enkel van mijn lotgenoten. Hoezeer ik dat ook wens en zij ook. Ik wens haar en iedere kankerpatiënt genezing, dat staat buiten kijf. Maar mijn pad is uniek voor mij. Ik kan hoop bieden en inzicht in wat ik geleerd heb over kanker, maar ik kan NOOIT weten wat voor jou gaat werken. Niemand kan dat. Dat moet je zelf uit vinden. Elk pad, elk midde, is daarbij wat mij betreft geoorloofd.

Maar onderzoek alles en behoud het goede, blijf kritisch en als jij er dan echt in gelooft, is dat het beste dat je voor jezelf kunt doen.

Retteketet

In de meeste sessies bereik ik met mijn lotgenoten een moment van overgave, zo ook met Kate. Ik vond haar meteen leuk, maar o zo druk. Hemel, wat ben jij Retteketet, dacht ik toen ze 5 minuten binnen was. Na veel dingen te hebben besproken, liet ik haar verdwalen in haar eigen verhaal. Ze ging dieper en dieper in de details en rakelde alles op en zag alles weer gebeuren voor haar geestesoog…op dat moment greep ik in en vroeg haar, haar ogen te sluiten en diep adem te halen. Ik vroeg haar: “Wat voel je?”

Niemand kan daar antwoord op geven. Iedereen die ik tot nu toe heb meegemaakt, zegt iets vanuit het hoofd, vanuit de emotie. “Ik voel me opgewonden, of leeg, of onzeker, of verdrietig… is meestal het antwoord.” We voelen namelijk niet meer, we beredeneren alles vanuit het hoofd en de emotie. De mens (het lichaam) wordt gestuurd vanuit de drie-eenheid, geest, ziel en brein.  De ziel is de emotie, het is de bezieling, die het lichaam van energie voorziet. Het brein is er voor de puzzels en patronen, het heeft structuur nodig, woorden, algebra en regels, vooral veel regels! De geest, is ons creatieve onderbewuste, waar intuïtie en inspiratie uit voortkomen. Niet voor niks ligt hier de meest uitgesproken relatie met het goddelijke en dus de Vader. Je kunt dit ook zien als het veld, het onbekende quantum veld of het universum en natuurlijk ook GOD.

Deze verstrengeling, die wat mij betreft symbool staat voor onze aardse worsteling, wordt prachtig weergegeven door het Keltische teken de Trinity Knot. Het symbool staat in het Christendom vaak voor de vader, de zoon en de heilige geest. Vorig jaar bezocht ik Trinity College met mijn dochters in Dublin. De Keltische historie van het teken kun je daar overal terugvinden. Het teken is het symbool van de zoektocht naar wie wij zijn, wat wij zijn en waarom wij zijn. Iedereen die daar langer over nadenkt, herkent deze 3 deling. Onze zoektocht is dus niet anders dan die van de Kelten…

Wat voel je?

Ik leg Kate uit wat ik daarmee bedoel en vraag haar contact te maken met haar lichaam. Het lichaam heeft voortdurend contact met het veld, de Akashi records, het zeropoint energy field en kan dus vanuit deze onbekende onzichtbare wereld met ons spreken! Dat klinkt allemaal net zo mystiek als dat we willen, maar dat maakt voor de uitkomst niks uit. Vele succesvolle therapeuten en goeroes gebruiken verschillende technieken om je te helpen in contact te komen met dit onderbewuste brein. Vaak zijn hun methodes behoorlijk misleidend en moet je eerst betalen om te worden “ingewijd”. Als je goed oplet en veel leest kun je uit alle verhaallijnen de essentie destilleren en dat is wat ik Kate op de bank ook leerde. Ik vroeg haar nogmaals te vertellen wat ze voelde, echt voelde. In haar tenen, haar huid? Een prikje, een siddering, warmte of kou?

Er kwam een gevoel uit haar onderbuik en maag, spanning, een blokkade. Ik help haar woorden te vinden en vraag door; Voelt het aangenaam of zwaar? Neem je tijd, voel rustig wat er gebeurt. Nadat ze nog wat dieper bij haar gevoel komt, vraag ik:

Heb je dit gevoel eerder gehad? Waar doet het je aan denken? Is er een moment in de tijd, in je kindertijd, waar je dit gevoel ook al eens hebt ervaren?

Ik zie haar diep in zichzelf keren en bingo! We hebben beet, ze wordt onrustig en we vinden een traumatische herinnering. Wat deze ook was voor Kate, doet er voor de lezer hier niet toe. Het is altijd hetzelfde. Voor iedereen met wie ik een dergelijke sessie heb gedaan, is het steevast een gevoel van ultiem verraad of verlies. Ik zou het willen beschrijven als het verlies van onschuld.

Er is altijd een moment in het leven van een kind dat het leven grimmiger en lelijker wordt dan de suikerspin van moedermelk en draagzak waarin je tot dan toe leefde…

Het is dit moment van realisatie, wat een onuitwisbare indruk op ons maakt, ons voor altijd angstig maakt en alert op boze wolven…het zijn alle sprookjes die daarover gaan. Deze draak, dit monster, deze boze stiefmoeder, die in allen van ons huist die nu moeten we zien te verslaan!

Onze conditionering tot bange wezens

Dit is de basis van al onze stressreacties, die ons leven later gaan beheersen, die ons Pavlov hondjes maken. Die voor chronische stress zorgt in ons leven…en ons ziek maakt. De aanhoudende stress, zorgt voor een onvoldoende spijsvertering en veroorzaakt tevens dat we meer dan noodzakelijk ijzer en metalen uit ons voedsel gaan opnemen, wat weer leidt tot oxidatieve stress en kankervorming. De technische uitwerking daarvan kun je lezen in mijn blog “Is kanker een noodoplossing?”

Bij Kate lukte het de knop te vinden en daarmee begint de heling. De heling is, dat er weer een keus is. Alles voltrok zich onbewust en nu dit in het licht is gebracht, kan het brein eindelijk mee gaan doen. En kiezen, om vervolgens ook weer te oordelen en te veroordelen! Hahaha, het houdt nooit op! Maar we zijn op de goede weg, eindelijk.

Kate liet me een paar dagen na onze sessie weten dat ze haar borst ging laten opereren! Een pak van mijn hart! Ze zag af van het project kanker! Ik was het roerend met haar eens, door haar realiseerde ik mij dat mijn verhaal misschien niet altijd goed begrepen wordt en mensen ongewild op het verkeerde spoor zet. Door deze blog te schrijven hoop ik dat mensen beter begrijpen welke keuzes iedereen met kanker geheel zelf dient te nemen. Met Kate gaat het goed en ze herstelt heel goed van haar operatie! 

Ik heb geluk gehad!

In mijn gesprek met Kate heb ik haar op het hart gedrukt dat ik geen keus meer had. Mijn tumor was door gegroeid naar mijn oksel en zorgde daar begin dit jaar voor pijn. In mijn oksel is een operatie uitgesloten. Er zitten zoveel knooppunten en zenuwbanen dat ik altijd slechter af ben met een operatie daar. Mijn borstkanker was dus niet meer het grootste probleem, maar mijn oksel. Ongemerkt was ik het point of no return gepasseerd!

Heling borsttumor met aromatase remmers in 10 weken maart-juni 2019. Omdat het zulke confronterende foto’s zijn toon ik ze alleen klein in beeld!

Ik heb om de een of andere merkwaardige speling van het lot, een tweede kans gekregen. Die nu tot mijn heling heeft geleid! Met de inzichten die ik nu heb over kanker, raad ik iedereen aan, om daar waar dit kan, de tumor te laten weghalen. Als wat ik beweer over kanker waar is, namelijk dat het een vuilnisbelt is die alle gifstoffen in je lijf uit je bloedstroom haalt om je organen te ontlasten en om de pathogenen te slim af te zijn die op het ijzer, koper en suiker willen leven, dan doe je jezelf geen plezier met het in standhouden van deze vuilnisbelt.

Kan de tumor weg? Dan mag hij ook weg! Laten zitten en proberen te doden of zelfs via het zelfhelend vermogen, betekent immers in mijn opinie, dat het lijf -en de lever in het bijzonder- alsnog moeten dealen met al die metalen en afvalstoffen…Lekker vooruitzicht?

Nee, ik ben niet tegen een operatie en zelfs niet 100% tegen chemotherapie of bestraling geweest. Ik vind dat iedereen dat echt helemaal zelf moet kunnen bepalen.  Ik vind ook dat wat je ook besluit te doen dat je omgeving je in die keuze hoe dan ook moet steunen. Maar ik geloof wel, dat je uiterst zorgvuldig moet nagaan of met name deze twee behandelingen wel echt nodig zijn en vooral welke chemo’s of medicaties er zijn om uit te kiezen. Het gaat dan volgens mij, met name om de metalen die erin kunnen zitten die een probleem kunnen vormen en opnieuw tot kankervorming kunnen leiden. Zoals ik er nu tegenaan kijk, moet je dus heel goed en secuur ontgiften nadat je chemo hebt gebruikt of je tumor is afgebroken door bestraling!

Wanneer ik een niet te opereren tumor in de buurt van mijn luchtpijp zou hebben, zou ik bestralen. En wanneer mijn tumor in de oksel niet te behandelen zou zijn geweest met de aromatase remmers die ik nu neem, dan zou ik uiteindelijk ook gekozen hebben voor bestralen. Maar pas in het uiterste geval. En chemo? Ikzelf, denk niet dat ik dat ooit zou nemen, ook niet als ik “geen keus” meer zou hebben. Er zijn gelukkig heel veel meer (ook reguliere) alternatieven. Lees hoe ik het verder heb aangepakt met dieet en ontgifting van metalen ook in het artikel “ Is kanker een noodoplossing“.

Mijn beste advies is vooral om je eigen vragen te proberen op te lossen. Los je onzekerheden op, zoek naar antwoorden in jezelf en studeer en leer! Ik wens je heel veel wijsheid toe!

Liefs Linda

*Veel mensen benaderen mij via FB of whatsapp met vragen. Ik ga daar niet op in. Je plaatst mij, maar ook jezelf in een onmogelijk moeilijke situatie. Maak daarom een coachingsafspraak (klik hier) met mij, zodat we elkaar in de ogen kunnen kijken en je alle tijd krijgt om met mij samen uit te zoeken hoe het bij jou zit en hoe ik je echt kan helpen.

Kanker een noodoplossing?

Allereerst is het op dit moment augustus 2019 en al ruim 11 jaar na de diagnose. Ik leef nog altijd! De kanker is nooit helemaal verdwenen en stak heftig zijn kop op begin van dit jaar, maar ook toen heb ik niet gekozen voor chemotherapie of bestraling. Ik ben nog harder gaan studeren en heb al mijn puzzelstukje opnieuw gerangschikt.

Dit heeft opnieuw tot een doorbraak geleid, die ik in nog meer te verschijnen artikelen uitgebreid en in detail zal delen. Voor nu is het voldoende dat ik alleen deel wat je alvast op het juiste pad kan zetten. In het artikel komen aan bod; de relatie hormonen en kanker, ijzerbinding en oxidatieve stress, hepcidine als regulerend hormoon en kanker als opslag van gifstoffen. Lees verder…

Waarom zijn tumoren altijd hard?

Lieve volgers,

Ik schrijf voor het eerst sinds lange tijd, mijn ervaringen nog maar weer eens op. Ik heb kanker proberen te negeren, vergeten, op te lossen, vernietigen, ermee proberen te leven en niets bracht mij ook maar een stap dichter bij de oplossing, totdat ik enkele weken geleden weer tegen een limiet aanliep en opnieuw een inzicht heb verworven over de WERKELIJKE OORZAAK van kanker!

Let op! Deze post bevat foto’s van een open wond met een tumor.

Op mijn website beschrijf ik al wat kanker is en hoe het werkt in relatie met stress en dat is nog steeds helemaal waar! Stress en meer specifiek cortisol, is een signaal voor het lichaam om aangepaste cellen te maken. En dat doet het door een andere transcriptiefactor (Nf-KappaB) voor het kopiëren van het DNA te gebruiken. Hierdoor ontstaat een aangepast DNA of software aansturing van de cel. Met Nf-kappaB worden zo’n 200 genen aangepast, die voor het merendeel in verband worden gebracht met kanker. 

En tegelijkertijd wordt door het lichaam het P53 gen dat het immuunsysteem activeert om  DNA mutaties op te sporen, uitgezet! Waardoor je immuunsysteem het “foute” DNA JUIST NIET gaat opruimen. Mij lijkt het, dat wanneer het lichaam dit soort nadrukkelijke maatregelen neemt, het wel de bedoeling MOET ZIJN om aangepaste (kanker)cellen te maken.

Wat zou de noodzaak voor deze specifieke cellen zijn?

Ons lichaam heeft tijdens een stress reactie, waarbij eerst adrenaline en daarna cortisol in de bloedbaan komt, 3 opties: fight, flight and freeze. Voor de eerste twee moet er heel veel energie beschikbaar zijn, om alle spieren van energie te voorzien, zodat je een kans maakt het te redden.  Via het hormoon glucagon dat net als het hormoon insuline, ook door de alvleesklier wordt uitgescheiden, gaat de lever extra suikers in het bloed brengen.  Maar hoe zit het met de freeze reactie? Wat gebeurt er met al de extra suikers in het bloed als je niet gaat rennen en vechten??

Juist, de alvleesklier kan niet tegelijkertijd meehelpen suikers in het bloed te brengen, om ze er ook weer direct uit te halen met insuline. Dat zou buitengewoon onlogisch zijn. En toch zou dat wel moeten gebeuren want zoveel extra suikers zijn gevaarlijk voor het lichaam. Het bloed wordt er dik en traag van en biedt een voedingsbodem voor allerlei micro organismen om te gaan groeien. Dus?  Teveel suikers, die niet direct gebruikt worden zijn bijzonder gevaarlijk!

Omdat teveel suikers in je bloed, tot coma en onmiddellijke dood kunnen leiden, vind ik het niet vreemd dat het lichaam een back-up programma heeft om in het geval de suikers niet voldoende worden ingezet, deze ook direct weer onschadelijk kunnen worden gemaakt, door ze om te zetten naar melkzuur. En daarvoor zijn dan speciale en heel specifieke cellen in actie gekomen, die wij kankercellen noemen. Deze kennis heb ik grotendeels gekregen na het volgen van de lezingen van Pierre Capel, die de connectie met stress en kankercellen geweldig beschrijft in zijn boek “Het emotionele DNA”.

De reden dat er zoveel meer kanker is, is tweeledig; we hebben veel meer stress en kunnen niet ontspannen; en ons voedsel wat steeds vaker uit bewerkt voedsel bestaat, zoals brood, pasta’s etc bevat zonder uitzondering een grote hoeveelheid schimmels en gisten. En een gestrest lichaam maakt onvoldoende sterk maagzuur aan om deze pathogenen te doden, ze gaan dus onze darm in en nemen daar langzaam de boel over. Nog een antibiotica kuurtje erbij en de kiem is gelegd voor kanker.

Is het lichaam dom?

Maar ook Pierre, legt nog niet het verband met suikers en dus dat het lichaam er een hele goede reden voor heeft, deze specifieke cellen te maken. Ik kan dat ook wederom niet bewijzen, maar ik observeer en pas hier logica op toe van de koude grond, door vragen te stellen. En die simpele vraag is steeds, waarom maakt het lichaam kankercellen aan? Want ik kan maar niet aanvaarden, dat ons lijf stomme dingen aan het doen is.

En dus is de vervolg vraag: welk probleem wordt ermee opgelost? En zo kom ik op het probleem van teveel suikers in het bloed, door aanhoudende stress. Echter er bleef nog een belangrijke vraag voor mij onbeantwoord en die is: “Waarom maakt het lichaam tumoren aan?”.

Ik heb een hele tijd gedacht dat dit voortkomt uit de ongebreidelde suiker toename in het bloed, waardoor het nodig is om een suiker verslindende fabriek aan te leggen. Maar dit strookte na verloop van tijd niet met mijn eigen observaties in mijn lichaam met kanker. Ik heb immers al meer dan 10 jaar kanker en ik heb zowel in mijn borst als sinds 5 jaar ook in mijn oksel een tumor en die groeit en krimpt en groeit en krimpt…!

Waar is al dat gejojo toch goed voor? Zijn dat de suikers? Toen over de jaren mijn stress echt is afgenomen, echt voelbaar en merkbaar ook voor mijn omgeving,  begon de vraag over tumor vorming me steeds meer bezig te houden. Het lijkt niet logisch. Tenzij…ik iets over het hoofd heb gezien?

Behalve stress is er een andere belangrijke factor bij tumorgroei

Het lichaam is dusdanig complex dat dit gemakkelijk het geval kan zijn en je daar dus ook echt rekening mee moet houden. Want hoe goed mijn hypothese ook is, ik weet meer niet dan wel. Mijn hypothese moet dus ook leidden tot iets in de werkelijkheid wat daarmee strookt. En dat was na de zomer van 2017 niet meer het geval. In het voorjaar van 2017 verdween mijn tumor ineens als sneeuw voor de zon en ik ga met jullie voor het eerst publiek mijn foto’s delen. Zoals je kunt lezen op deze blog, heb ik mijn tumor in 2015 behandelt met zwarte zalf, waardoor ik nu al meer dan 3 jaar een wond heb, waar de tumor uit groeit. Ik raad het gebruik van zwarte zalf, nogmaals iedereen af! Het is te pijnlijk en uiteindelijk niet vol te houden en dus niet de finale oplossing voor kanker.

Tumor jan-juni 2017

Echter ik kan door de wond nu wel heel goed het verloop van de ziekte zien. Ik behandel de wond dagelijks met MMS, maar stop daar op een gegeven moment ook weer mee. Ik denk dan niet dat dat het de MMS is wat aan de genezing bijdraagt, maar gooi het volledig op mijn nieuwe mindset… Echter ik heb het achteraf gezien gewoon helemaal mis. Ik stop met de MMS omdat ik mezelf niet langer wil pijnigen want elke dag brand de MMS in mijn wond en zorgt dat cellen aan de oppervlakte afsterven. Ik haal oorzaak en gevolg door elkaar en besluit mijzelf zachtaardiger te behandelen. Dat is niet de juiste weg, zo weet ik nu…

En helaas, beter dan deze foto in juni 2017 werd het dan ook niet, er kwamen weer knobbels en bobbels bij. Het ging weer wat beter en weer wat slechter…, met mijn stress ging het navenant op en neer, maar ik wist voor mezelf heel erg zeker dat ik een echt heel groot deel van mijn eerdere trauma’s echt had overwonnen, dus wat was de oorzaak van de fluctuaties??? Ik wist dat ik verder  moest zoeken. Ik had het antwoord toch nog niet helemaal gevonden.

Eind 2017 was ik weer terug bij af en zag mijn tumor er weer net zo uit als in januari van 2017. Wat had ik al die tijd nog niet gezien en over het hoofd gezien? Wat gebeurde er in 2017? Wat ging goed en waar ging het weer fout?

Ik heb de belangrijkste gebeurtenissen en inzichten nog een keer op een rij gezet:

Begin 2017 keto or no keto?

Ik ga in de tweede week van januari naar Italië naar André Hartel en blijf daar 10 dagen. André heeft longkanker en samen wisselen we ervaringen uit en delen we ons lief en leed. Dat is op zichzelf al ontzettend heilzaam en ik ben  André daar tot op de dag van vandaag dankbaar voor, ook al hebben onze wegen zich op dit moment weer gescheiden.  André is helemaal overtuigd van de keto aanpak. Geen suikers en zoveel mogelijk zuurstof het lijf in brengen met zuurstof therapie en kortstondige inspanning.

Ik blijf vragen stellen die niet tot logische antwoorden leidden. Onder andere dat kanker altijd in de aanwezigheid van zuurstof gedijt, het heeft zuurstof nodig. Het maakt nota bene bloedvaten aan en daar zit altijd zuurstof in, dus de Warburg’s theorie dat kanker door zuurstofgebrek ontstaat, gaat wat mij betreft gewoon niet op.

Ik volg wel de gedacht van de vermindering van suiker inname en schrijf daar ook mijn artikel over en blijf ook vandaag nog een voorstander van het keto dieet. In de zin dat je je lijf voldoende goede vetten moet bieden en dat we veel meer minder moeten eten dan we doen en vooral op suikers moeten minderen en zorgen dat door te vasten ons lijf geregeld omschakelt naar vetverbranding. Volledig ketonisch eten, ben ik geen voorstander van, omdat fruit dan vrijwel niet meer gegeten kan worden en ik denk dat we vele soorten fruit maar ook bonen en aardappels nodig hebben. Dat neemt niet weg dat je lichaam wendbaar moet zijn en dus kan het geen kwaad om een keto dieet te volgen.

Maar eigenlijk ben ik geen voorstander van extreme diëten, tenzij je een omschakeling probeert af te dwingen, dan is een dieet de enige manier om dat te forceren, maar dan moet je het ook zeer strikt toepassen. Maar nooit langer dan 6 weken, meer is niet effectief en gaat je lichaam zich er tegen verzetten, hoe dan ook!

Ik laat het keto dieet dus vanaf april/mei grotendeels varen, maar hou vast aan veel meer vet en intermitted fasting. Ik eet niet na 20.00 uur en vast tot 12.00 uur de volgende dag.

Oud zeer

In de twee weken met André neem ik het besluit dat ik het slepende conflict ,dat in mijn huwelijk speelt sinds de abortus in 2008 voor eens en altijd wil oplossen. Die gebeurtenis heeft ons allebei veel pijn gedaan en ik weet dat al die jaren er nog steeds iets knaagt en dat dit opgelost moet worden tussen ons. In de weken die volgen, slagen we erin dan toch eindelijk woorden te vinden voor onze gevoelens en elkaar op zielsniveau eindelijk weer te vinden. Ik ben opgelucht en blij. Onze relatie heeft ondanks alles stand gehouden en wij slagen er na 10 jaar eindelijk in, om ook het laatste restje oud zeer op te ruimen!

Stress of overgang? Of beiden?

In de weken erna begon mijn tumor te verdwijnen! Ik vertel het na 6 weken aan een vriendin waarvan ik denk, die zal met mij mijn blijdschap kunnen delen en dan reageert ze vrij koel en denk ik WTF@##K!! Ik ben verbijsterd over de onderkoelde reactie die ik niet alleen van mijn vriendin krijg, maar ik zie die bij meer mensen. Ze durven niet te geloven dat het misschien wel helemaal waar is wat ik zeg. Stel je voor, wat dan? Ja dan hebben we dus een probleem! Door zulke reactie raak ik van m’n pad af en meteen begint de tumor weer knolletjes te vormen. Is dat de invloed van stress? Vanaf juli, ben ik de opgaande lijn ineens kwijt. Eind van de zomer lijkt het, dat ik het alsnog onder controle krijg, maar tegen september zit de groei er opnieuw goed in.

Ik merk vanaf het voorjaar 2017 dat ik ook in de overgang begin te komen, mijn menstruatie wordt onregelmatig en in de zomer merk ik dat ik eigenlijk niet meer menstrueer. In de overgang is de invloed van oestrogenen ineens veel groter omdat de eileiders geen progesteron meer produceren…dus ja alles groeit! De vleesboom in mijn buik begint weer te groeien, die was met de tumor samen bijna verdwenen. Ik zie op mijn huid allerlei vlekjes ontstaan en wat wildgroei, wat ik er met een pincet rücksichtslos af pluk…Ik had dat ook ineens tijdens mijn twee zwangerschappen, overal op mijn buik ineens kleine ruwere roestvlekjes! In oktober krijg ik ook de bekende opvliegers, het nachtzweten en slaap ik voor geen meter meer. Ik zoek me suf naar de oorzaak van opvliegers en ontdek dat het vooral met adrenaline te maken heeft, wat weer een relatie heeft met de hormonen serotonine, waar melatonine uit wordt gemaakt en besluit melatonine te gaan nemen. 5x3mgr en ik slaap weer als een roos! Ik ben dan al stilaan behoorlijk wat kilo’s zwaarder geworden. Begin 2017 woog ik 65 kg en begin 2018 raak ik aan de 75 kg! Ik voel me verschrikkelijk! Ik moet ook echt nieuwe broeken kopen, want niks past.

Ik neem in mijn afwegingen mee, of ik wel/niet in paniek moet raken, dat de oestrogenen me niet helpen op dit moment! En misschien wel de tumorgroei het meest aanjagen. Alles groeit aan mij! Dus wat is het nou? Stress of overgang? Ik weet absoluut zeker uit mijn onderzoeken, dat oestrogenen kankergroei aan jagen. Net zoals met een abortus waar je 2000% meer oestrogenen hebt die nu geen functie meer hebben, jaagt de overgang je oestrogenen op hol omdat er geen stabiliserend progesteron tegenover staat. Ook mannen krijgen daarom prostaat kanker. Hun testosteron gaat onderuit en ook zij krijgen oestrogeen dominantie, waardoor ze onder andere kaal worden. Let dus op kale mannen, zij zijn kanker gevoelig! Misschien vinden we ze daarom minder aantrekkelijk? Geen haar, geen testosteron?

Tumor in oksel

Dat alles groeit is geen hulp bij het overwinnen van kanker en ik krijg problemen met mijn oksel, waar ook al bijna 5 jaar wat in groeit. Het begint in oktober/november 2017 met een ruk aan mijn arm door de lijn van de hond, waarna ik s’nachts ineens een ondraaglijke pijn in mijn oksel gebied krijg. Het is zo erg dat ik niet meer kan slapen en uiteindelijk 4 aspirines neem. De volgende ochtend zeg ik tegen Peter als dit niet overgaat dan laat ik alles eruit halen, dit is niet te doen… We bespreken het en besluiten dat ik het 2 dagen de tijd geef voor ik naar het ziekenhuis bel voor een afspraak. In die dagen neemt de pijn af. Ik kan dus nog genezen! Zelfs met kanker in het gebied wil mijn lijf wonden herstellen! Ik weet dat dit zenuwpijn is van de ergste soort. Maar mijn lijf geneest, dus ik herwin mijn vertrouwen.

Omdat ik eigenlijk niet veel stress meer ervaar, besluit ik dat ik misschien door het afleiden van mijn gedachten in genezing kan komen. Dus weg met die kanker, te beginnen in mijn dagelijkse leven! Ik bouw mijn coaching af, zit niet meer op facebook, en bedenk wanneer en waardoor ik wel echt gelukkig kon zijn. Dat is voor mij toch iets bouwen of creëren, maar nu niet meer in mijn eentje. Ik loop al mijn hele leven zo voor de muziek uit dat ik werkelijk alles alleen schijn te moeten doen en ik besluit dat ik dat niet wil en een baan ga zoeken in de IT. Daar weet ik veel van en betaalt goed, dus ik zend mijn wens uit naar het universum. Ik voeg eraan toe dat ik het best functioneer als rechterhand. Heb ik geen eindverantwoordelijkheid maar wel veel vrijheid. 🙂

Aan de slag in mijn nieuwe baan!

Ik heb 1 februari werk via een bevriende relatie die mijn CV naar een software bedrijf stuurt. Ik word uitgenodigd en in het tweede gesprek met de oprichter krijg ik de baan! Ik sta paf, 55 jaar, met kanker en ik heb ineens een baan met auto van de zaak en pensioen. Ik ben dolgelukkig en trots dat ik dit voor elkaar heb gekregen! De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Ik moet een bedrijf dat door de groep is aangekocht integreren in de staande business. Een kolfje naar mijn hand! Er breekt echter twee weken na mijn aantreden de pleuris uit in de directie en met de aandeelhouders. De integratie heeft meteen nul prioriteit. Ik kan het team er niks over vertellen, maar ze voelen van alles. Dus.. ik incasseer maar wat er komt en probeer zo goed en zo kwaad als het gaat de rust te bewaren.

Ik heb ondertussen best wel wat zorgen, maar kan het ook wel managen. Ik raak niet in paniek loop niet te tobben en kan ook best goed slapen, dankzij mijn melatonine! Maar de kanker is er niet beter van geworden, dat mag duidelijk zijn.

Opereren en bestraling?

Vanaf april merk ik dat mijn arm kracht verliest en pijn doet in het elleboog gewricht. Ik begin ook vocht vast te houden. Eind mei krijg ik uiteindelijk kort op elkaar een aantal zeer heftige pijnaanvallen en ik besluit dat ik maatregelen moet gaan nemen. Ik heb dan mijn eerste bezoek aan het Alexander Monro met de chirurg. Na inspectie van mijn oksel en een echo, krijg ik een helder en eerlijk antwoord over de tumor in mijn oksel. De tumor drukt tegen mijn plexus, een zenuwknoop hoog in de oksel die de motoriek en het gevoel in je arm regelt. En het is inoperabel.  Oei, die had ik even niet zien aankomen. De oksel is zo complex en de zenuwbanen zijn zo slecht te zien, dat het verwijderen van de tumor vrijwel zeker tot beschadiging van de zenuw zal leiden en dat betekent? Ja, helaas pijn.

We bespreken de optie dat bij het verwijderen van zoveel mogelijk tumorweefsel in de borst de, oksel ontlast kan worden.  Er gaat immer voortdurend zooi vanuit de borst naar de lymfe in de arm en oksel, dus ja, als de bron weg is, kan de oksel misschien dan toch beter worden?

Amputatie is voor mij geen optie en dat heeft weinig met esthetische redenen te maken. Kom op zeg, mijn leven staat op het spel, het functioneren van mijn arm, dan ga ik niet zeuren over een bikini die niet meer past… chter met het weghalen van de borst in zijn geheel heb ik mij altijd afgevraagd: ja en dan? Als het proces nog gaande is, waar moeten de kankercellen dan naar toe? De chirurg snapt dit en dus ook mijn wens om alleen tumor massa weg te halen zodat ik een wat minder grote berg heb te overwinnen en dat ik buffer weefsel wil houden in de borst. Want als dat weg is, waar gaat de kanker dan naar toe? Mijn lever? Mijn longen? De chirurg denkt dan nog, dat een operatie winst kan opleveren. Na de MRI trekt ze dat terug. De MRI laat zien dat de tumor in mijn borst voornamelijk oppervlakkig is. Er zijn wel meer haarden in de borst, waardoor opereren niet zinvol is, omdat het op geen enkele wijze een verbetering kan geven in mijn situatie, niet voor de open wond op mijn borst, maar ook niet in mijn oksel.

NB: De tumor in de oksel laat een rond gat zien in het midden op de MRI? Daar zijn de kankercellen afgestorven omdat ze geen voeding zouden krijgen, is de verklaring die erbij wordt gegeven…dat ga ik dus nog uitzoeken 🙂

Bestralen kan nog omdat ik nooit eerder ben bestraald?

Als enige behandeling, staat dan nog pijnbestrijding, tot mijn beschikking of bestraling, maar dit is allemaal niet curatief. Ik ben voor de 3e keer opgegeven. Bestraling is voor mij alleen een optie als ik op geen enkele andere manier de pijn onder controle kan krijgen. Je lost er feitelijk weinig mee op. In het beste geval kan de tumor tot stilstand worden gebracht, maar dat is meestal maar tijdelijk. Er wordt mij bovendien verteld, dat ik alleen nu nog kan worden bestraald, omdat ik nooit eerder daar ben bestraald. Er wordt namelijk bestraald tot de ‘lethal dosis’ in dit geval, dat wat de zenuwen in de arm en borst maximaal kunnen verdragen. Zou je daar overheen gaan (ook na jaren) dan beschadig je de zenuw en krijg je sowieso pijn. Ik kan deze joker dus nog maar 1x inzetten…

Ik informeer nog naar amputatie. De pijn is zo verschrikkelijk, dat ik me zelfs dat kan voorstellen! Ik word uit de droom geholpen…na amputatie hebben veel patiënten last van fantoompijn. Hoezo van de regen in de drup?

Er zijn geen opties meer, behalve mijn kruidentuin…

Omdat niemand mij een echte oplossing kan bieden, is mijn situatie ineens ook zonneklaar geworden. Ik sta er opnieuw alleen voor en zal zelf met een oplossing moeten komen, anders ga ik een pad op waar ondraaglijk lijden tot het hoofdbestanddeel van het leven kan gaan behoren. Ik pas ervoor!

Ik heb alle diëten al gehad, alle supplementen al geprobeerd, alle meditaties en quantum touches of stralen ondergaan. Wat kan ik in hemelsnaam nog doen?

Ik zie op youtube een filmpje van een aap, hij kraakt de noot van de abrikoos en eet de pit op, laat het vruchtvlees liggen.  B17! Deze aap gaat voor de B17? Ik heb nog een potje in mijn kast, ben er jaren geleden mee gestopt, omdat ik er dizzy van werd en ik bang werd dat ik mezelf zou vergiftigen.

Ik duik weer in de B17 en besluit deze keer zeer hoog te doseren en de bijwerkingen voor lief te nemen. Ik ben ziek gemeld van werk en ook de bedrijfsarts vind dat ik 100% arbeidsongeschikt ben, dus als ik flauwval is dat het ergste niet zolang ik maar blijf leven. Met chemo en bestraling gaat men ook tot het uiterste en ik geloof dat dit de enige correcte aanpak is. Ik ben inmiddels overtuigd dat kankercellen, feitelijk de aangepast stamcellen zijn die we met stress nodig hebben om de suikerspiegel in balans te brengen. Echter wanneer deze cellen geïnfecteerd raken met schimmels, ze een eigen leven gaan leiden en tumoren gaan vormen, en ons systeem zo vergiftigen dat we alle energie aan de schimmel geven en zelf volkomen uitgeput en verziekt sterven.

Onderstaande documentaire uit de jaren zeventig geeft een compleet van de werking van B17.

Alle middelen die wel werken tegen kanker, inclusief chemo, doden misschien de schimmel zonder dat we dat in de gaten hebben. En als we dan even weer in de lift zitten met onze gezondheid, vervallen we in onze oude gewoonten en creëren de kanker of schimmel infectie opnieuw…waardoor we er uiteindelijk aan overlijden.

Schimmels bestrijden hoe doe je dat?

Iedereen die een kalknagel heeft proberen weg te krijgen weet hoe hardnekkig schimmels kunnen zijn! Hoe kun je schimmels bestrijden? De remedie is simpel:

1. Eet geen schimmels
2. Zorg voor goed maagzuur!
3. Tolereer geen schimmels, maar pak ze direct aan!

De meeste fruit en groenten soorten, maken anti-schimmels stoffen aan. Tenminste als ze eraan blootgesteld worden.  Is alles gedesinfecteerd met anti-schimmel bestrijdingsmiddelen of erger, zijn de gewassen genetisch gemanipuleerd, dan zitten de schimmelwerende stoffen niet meer in ons voedsel. Vandaar de belangrijkst noodzaak om biologische groenten te eten of ze zelf te verbouwen.

B17 of amygdaline is eigenlijk geen B-vitamine, maar heeft deze naam gekregen om de stof geaccepteerd te krijgen bij het publiek.

Tumor reageert op B17 en MMS!

Op het moment dat ik dit schrijf is de pijn in mijn arm, verdwenen, maar heb ik nog een dood gevoel in mijn oksel en is de binnenkant van mijn bovenarm extra gevoelig voor aanraking. De huid lijkt soms in brand te staan. De tumor is in de eerste weken opgezwollen en breekt nu langzaam af. Ik behandel de wond ook nog met MMS of chloordioxide en dat heeft een enorm helend effect. Daarmee haal ik elke dag millimeters van de tumor af! Ik ben bijna weer zover als de foto hierboven van juni 2017. Wanneer de wond dicht is zal ik opnieuw een foto publiceren!

Ik ben nu zo’n 8 weken bezig en het is gelukt om de tumor weer kleiner te krijgen. Maar het allerbelangrijkst is dat ik deze keer weet waarom het gebeurt. De stress is voldoende uit m’n leven, daarvan word ik niet zomaar weer ziek. De overgang met hoge oestrogeen levels heeft de schimmelgroei weer aan gezet! Schimmels planten zich namelijk ongeslachtelijk voort met oestrogenen, die voor 98% identiek zijn aan menselijke oestrogenen.  Het infectieproces van de stamcellen is dus nog in volle gang en dus richt ik al mijn pijlen op het reinigen van mijn wond, mijn darmen en natuurlijk uiteindelijk ook mijn bloed.

Ik maak me namelijk totaal geen illusies dat de kanker alleen nog maar in mijn borst en oksel zou zitten. Kanker of schimmel infecties zijn systemisch, ze zitten gewoon overal. Je zult ze dan ook echt gericht moeten decimeren. En daar hoort behalve schimmeldodende voeding, ook een schimmeldodend middel bij zoals B17.

De beste schimmeldodende voeding is, kokosolie, kruidnagel, oregano-olie en knoflook. Naast alle pitjes uit fruit, cassave,  zoete aardappel etc. Doe je eigen onderzoek!!

Tot slot: Waarom zijn tumoren altijd hard?

Samengevat: Stress creëert specifieke (stam)cellen die suikers uit de bloedbaan moeten omzetten naar melkzuur. Daarmee wordt de basis voor kanker gelegd. Zolang stress tijdelijk is, gaat het immuunsysteem deze cellen ook gewoon weer opruimen omdat zij het aangepaste DNA herkent. Deze specifieke cellen hebben 17x meer receptoren voor insuline dan een gewone cel.  Ze moeten immers in een rap tempo de suikers opruimen, mocht jij voor een FREEZE reactie kiezen en gewoon braaf je mond houden. 🙂 Schimmels kunnen deze stamcellen penetreren en misbruiken voor hun eigen voortplanting en voedsel. Ook schimmels eten graag en vooral suikers. Zij misbruiken bovendien het DNA van de stamcel en zetten deze aan, tot het maken van een hard chitine schild, dat voorkomt dat het immuunsysteem het beschadigde DNA herkend en dus de cel niet opruimt.  Dus ook wanneer de stress weg is en het P53 gen weer aanstaat om fout DNA op te ruimen, verschuilen de schimmels zich door de stamcel een chitine schild te laten aanleggen. Daarom zijn tumoren altijd hard.

Tot zover mijn onderzoek en verhaal…

B17 bestellen?

B17 is verboden op de Europese en Nederlandse markt, je kunt het dus alleen bestellen via Amerikaanse of Mexicaanse sites.  Ik neem zelf 500mgr per dosering. Van zowel de chemische pillen van Cythopharma uit Mexico, als de pillen die de natuurlijke poeders van de abrikozen pitten bevat. Ik heb zelf de indruk dat de chemische variant beter resultaat geeft. Waarschijnlijk omdat de dosering constant is. Ik heb de dosering in 2 weken opgebouwd naar 2000mgr per dag.

Je kunt hier nog wel aan abrikozenpitten komen, ze moeten luchtgedroogd zijn, zijn ze zon gedroogd, dan verlies je grotendeels de eigenschappen. Je moet er per dag zo’n 100 (langzaam opbouwen!) eten wil je een voldoende hoge dosering bereiken. Ik heb dat in het verleden zelf ook gedaan, maar werd echt kukeleku van die 100 pitjes kauwen…

 

Lezing borstkanker overleven hoe doe je dat?

Hoe doe je dat? Borstkanker overleven?

Kom zaterdag 25 november naar Joure dan geef ik twee lezingen in de middag vanaf 13.30 uur en om 20.00 uur in de avond! De lezingen worden gehouden in de natuurwinkel aan de Tolhûswei 2, 8501 ZR in Joure van vriendin Hieke Kammenga. Je bent van harte welkom om bij een van de twee opties aanwezig te zijn. 

Dankzij de sponsoring van Hieke kunnen we deze lezing tegen kostprijs aanbieden!

Na de diagnose borstkanker negen jaar geleden onderging Linda twee keer een borstsparende operatie. De tumor aan de zijkant van haar rechterborst en in de lymfe bleef echter aanwezig en soms groeide deze. Omdat oncologen haar vragen over het nut en de chronologische logica van radio-, chemo- en hormoontherapie niet konden beantwoorden, begon Linda er niet aan. Opgeleid als ingenieur aan de TU Delft dook ze zelfstandig in dekankerliteratuur en bewandelde haar eigen weg. In 2013 begon de tumor weer te groeien en verspreide zich ook naar de lymfe.
Naast een ketonisch dieet (dat lijkt op het Moermandieet) onderging ze een reeks aan therapieën, zoals acupunctuur, de Sedona Methode en MMS (chloordioxide), de dr. Kelly Methode, enzymentherapie van dr. Gonzales, en ze doet regelmatig een vastenkuur. Linda experimenteerde ook met omstreden middelen, zoals 3BP en zwarte zalf. Laatstgenoemde zorgde voor een open wond die niet meer wilde helen. De zoektocht ging daarom weer verder. Door een belangrijke inzicht uit de Epigenetica kon ze eindelijk de relatie tussen kanker en stress verklaren. Het boek van Pierre Capel “Het emotionele DNA” zette haar opnieuw op de juiste weg naar genezing. De wond zag ze het laatste half jaar kleiner worden. De tumor slonk en de huid kwam terug, inclusief de moedervlek die daar altijd had gezeten, maar in het tumorgeweld was verdwenen. De kanker is op z’n retour. Ondanks dat er helaas geen wonderbaarlijke genezing is ingetreden, is de verbetering spectaculair en significant genoeg om deze inzichten ( en foto’s) met anderen te kunnen delen.

De lezing is bedoeld voor iedereen die zelf aan kanker lijdt of er meer over wil weten en gaat niet specifiek over borstkanker. Iedereen die de kwaliteit van zijn leven wil verbeteren en wil weten hoe je kanker echt kunt voorkomen zal veel van de lezing opsteken.

Tijdstip lezing : middag: 13.30 – 16.30 uur ; lezing avond 20.00-22.30 uur (zaal geopend half uur vooraf)
Prijs lezing : 7,50 euro (incl koffie of thee)
Prijs boek : 22,50 euro “Het emotionele DNA” (normale boek prijs 24,95)
Adres : Tolhûswei 2, 8501 ZR Joure

Aanmelden : Graag vooraf in de winkel of door overmaking van 7,50 euro of 30 euro op rekeningnummer NL 05 INGB 0005 9361 36 t.n.v. H.M. Kammenga

Geen water AUB!

Water! Zonder na te denken drinken we van alles bij ons eten. Omdat we het lekker vinden of om ons eten mee door te spoelen? Of omdat we het aangeboden krijgen en er niet bij nadenken? Water drinken bij het eten kan wel eens een veel grotere rol spelen bij de ontwikkeling van ziekten, zoals kanker, dan we denken.

Ik had jullie een artikel over stress en de relatie met kanker beloofd, maar omdat de stress reactie die tot kanker leidt zo ingewikkeld is, heb ik besloten het verhaal op te bouwen in verschillende artikelen.

Dit eerste artikel gaat over het eerste deel waar stress roet in je leven gaat gooien; de spijsvertering in je maag.

Daar ontstaan de eerste merkbare fysieke problemen, die leiden tot het disfunctioneren van vele functies in ons lichaam. Het wel of niet drinken van water of dranken tijdens het eten, speelt daarbij een enorm belangrijke rol. Toch doen we het allemaal en hebben we geen idee hoe we onze spijsvertering daarmee gigantisch in de weg kunnen zitten. Uiteindelijk leidt dit voor iedereen tot een gebrekkige opname van mineralen en vitamines, de bron van allerlei ziekten, waarvan kanker er maar een is. Onder invloed van vooral mentale stress komt de spijsvertering ook zwaar onder druk te staan. En ook daarvan, weten de meeste mensen vrijwel niets.

Een goede spijsvertering is het begin van een gezond en gelukkig leven of een leven met kwaaltjes en ellende. Uiteindelijk leidend tot nare ziektes en een te vroege dood.

Als je dat niet wilt, lees dan het artikel: Kanker en spijsvertering!

NB: wanneer drink je dan wel het beste water? En ja, water is feitelijk het beste dat je kunt drinken, dat klopt. Maar doe het op een lege maag! Dat is alles. Direct als je opstaat is dus een perfect moment of een uur na de maaltijd.

Reminder zaterdag 11 november as.

Aanstaande zaterdag is het zover en presenteer ik mijn kankerhypothese!

Ik heb de afgelopen weken keihard gewerkt aan mijn presentatie op 11 november aanstaande in Veendaal voor de ledendag van de MMV!

Datum: zaterdag, 11 november, 2017 – 10:00 tot 16:00

Locatie: De Basiliek, Wiltonstraat 56 in Veenendaal

Er zijn nog een paar plaatsen beschikbaar! Meld je aan door op de onderstaande link te klikken en kom naar deze buitengewoon informatieve dag!

Bekijk de video met het introductie interview met mij op de site van de MMV

Of klik direct door naar het inschrijffomulier om je aan te melden voor zaterdag 11 november!

 

Wil je langer leven? Eet vet!

Ik ben zeer verheugd met jullie deze waanzinnig belangrijke publicatie van de Lancet te delen! Op 29 augustus 2017 publiceerde the Lancet het resultaat van deze omvangrijke (cohort)studie die over meer dan 10 jaar heeft gelopen en waar meer dan 130.000 mensen aan hebben deelgenomen.

De studie voor Prospectieve Urban Rural Epidemiology (PURE) is een grote epidemiologische cohortstudie van personen van 35 tot 70 jaar (ingeschreven tussen 1 januari 2003 en 31 maart 2013) in 18 landen met een mediane follow-up van 7,4 Jaren (IQR 5 · 3-9 · 3). De voedingsinname van 135 335 individuen werd geregistreerd aan de hand van gevalideerde vragenlijst over voedselfrequentie. De primaire resultaten waren de totale sterfte en de belangrijkste cardiovasculaire gebeurtenissen (fatale hart- en vaatziekten, non-fatale myocardinfarct, beroerte en hartfalen). Secundaire uitkomsten waren alle myocardinfarcten, beroerte, sterfte van hart- en vaatziekten en sterfte van niet-cardiovasculaire ziekte. Deelnemers werden gecategoriseerd in kwintielen van voedingsintake (koolhydraten, vetten en eiwitten) op basis van het percentage energie die door voedingsstoffen wordt verstrekt. De associaties tussen het verbruik van koolhydraten, totaal vet en elk type vet met hart- en vaatziekten en totale sterfte werd beoordeeld. De risico’s (HR’s) met behulp van een multivariabel Cox frailty model met willekeurige afsnijdingen om rekening te houden met het centrum clustering.

Wat was de conclusie?

Hoge koolhydraten inname was geassocieerd met een hoger risico op totale sterfte, terwijl de totale vet- en ook de individuele vet typen, verband houden met lagere totale sterfte. Totaal vet en de verschillende vet typen worden niet geassocieerd met hart- en vaatziekten, myocardinfarct of sterfte door hart- en vaatziekten, terwijl verzadigd vet een omgekeerde associatie met een beroerte had. Globale dieetrichtlijnen moeten opnieuw worden beoordeeld in het licht van deze bevindingen. 

Klik hier om het hele onderzoek te lezen.

Wat is hier zo bijzonder aan?

Dit onderzoek zet alles op zijn kop! De pro-koolhydraten lobby en de jarenlange hetze tegen met name verzadigde vetten, kan de prullenbak in!

Ook de hetze tegen alle dieeten die mensen juist adviseerden te minderen op het gebied van koolhydraten, zoals Atkins, Dr. Frank, Paleo en Keto, hebben gelijk gekregen. En zitten heel wat dichter op een gezonde levenstijl dan de brood en pasta liefhebbers.

De link met kanker is in dit onderzoek nog niet duidelijk gelegd. Het richtte zich voor namelijk op hart en vaatziekten, maar daar gaat verandering in komen. Dit onderzoek zal andere aansporen ook te gaan zoeken naar mogelijke connecties met dieet hoog in koolhydraten en suikers en kanker of andere ziekten.

Maar zo lang zou ik niet wachten! Ga aan de slag met het aanpassen van je eetgewoontes en bezuing drastisch op suikers en koolhydraten, vermeerder je vetinname, kies voor VERZADIGD vet en geniet!!!

Wil je meer lezen over vetrijke voeding?

Klik dan hier door naar mijn artikel “Vet de beste brandstof voor je cellen”

Wil je weten wat kanker is?

Lieve mensen!

Ik wil jullie graag attenderen op mijn nieuwe website lindawoudstra.nl! Hier heb ik een artikel gepubliceerd, waarin ik uit de doeken doe wat kanker is! Klik hier

Op mijn blog, http://www.mijnstrijdtegenkanker.wordpress.com wil ik met mensen contact houden over alles wat wij zoal tegenkomen in de media en door eigen onderzoek. Discussieer mee! En zet je commentaren onder de artikelen erbij! Zo kan iedereen meelezen en leren van de ervaring van anderen. Dat is ook de plek waar je moet zijn als je voor mij een vraag hebt over supplementen of mijn mening wilt horen over een bepaalde anti-kanker therapie. Op de nieuwe site is daarvoor geen ruimte en ga ik met mensen die daar aan toe zijn, de diepte in via coaching. Daar publiceer ik mijn visie en hypothese op kanker en heb ik een heel bewuste keus gemaakt voor 1 aanpak. Die aanpak, steunt op twee elementen:

1. Stress en trauma reductie
2. en het ketonisch dieet

Dit is voor mij, na alle omzwervingen, de enige weg die ik nu nog loop op het pad naar genezing.

Discussieer mee! Nieuwe inzichten over kanker!

Het artikel “Genezen van kanker in 6 stappen” dat hier al vanaf het begin in 2009 op de website staat, is nog steeds interessant om te lezen, zeker ook vanwege alle vragen en commentaren en ik laat het daarom ook staan.

Een aantal van mijn inzichten zijn echter geheel verandert!

Ik wil dan ook de discussie en vragen over genezing, bij deze nieuwe post voortzetten! Dat is een stuk overzichtelijker, voor iedereen. Er staan soms honderden comments bij oude artikelen! Ik ga daarom de belangrijke discussies splitsen naar onderwerp zodat ze makkelijker te volgen zijn.

Het is vandaag 22 april 2017 en mijn nieuwe website is gelanceerd! Daar deel ik mijn laatste inzichten over wat ik denk dat kanker is. Zie het artikel ‘Wat is kanker?‘

Een aantal van de inzichten genoemd in mijn eerste stappenplan Genezen van kanker in 6 stappen heb ik (deels) moeten bijstellen.

Ik ben lekker stout!

Ik ben lekker stout

Ik wil niet meer, ik wil niet meer!
Ik wil geen pilletjes slikken!
Ik wil niet zeggen elke keer:
Dokter u kunt mijn vrije wil niet pikken…
nee, nooit meer in m’n leven!
Ik hou m’n tanden en kiezen op elkaar
en ze bekijken het allemaal maar!